O punteirón.

 San Bartolomeu, co coitelo na man dereita, e a súa propia pelica na esquerda, 

pintado por Miguelanxo Buonarroti na Capela Sixtina do Vaticano. 

Era unha escura e xélida tarde de inverno. Aitor, Manu, Roe e eu, Cándido, estabamos coma sempre xogando ao fútbol na pista en fronte do camposanto de Cangas. Xa preto da hora de marchar Roi deulle un pase tan longo a Aitor que o balón saíu fóra do campo. Aitor, coa carraxe, deulle un dos seus famosos punteiróns e todos seguimos coa mirada o arco que facía o balón de Manu ata caerse no cemiterio.

Pensmos que xa estaría pechada a reixa, pero non. Subimos a escaleira de entrada e alí estaba o balón: xunto enriba do pousadoiro do cruceiro de San Barlolomeu. Eu lembraba a historia do santo porque o meu tío chámase así, e de pequeno contárama para darme medo: San Bartolomé fora esfolado vivo. A estatua tiña na man dereita o pouco que a erosión deixara dun gran coitelo, aludindo ao seu martirio. No brazo esquerdo tiña recollida a súa propia pel coma se fose un gran pano. Aos seus pés, un pequeno diabo suxeitado cunha cadea. O pobre gañárase a pulso o ser o patrón dos curtidores. Comezamos a rirnos todos cando contei a historia, porque na nosa cuadrilla somos todos uns tipos máis duros que o turrón de Alacant.

As primeiras gargalladas duráronnos pouco: comezamos a ver polo corredor central do camposanto desfilar cara nós unha procesión de ánimas en pena levando uns cirios acendidos. Na cabeza ía o esfolado San Bartolomeu, portando entre as súas mans unha cruz e un caldeiro con auga bieita. Manu berrou:

- É a Santa Compaña!

Sen importarlles o cruceiro, tal fora a nosa afronta, íanse achegando cada vez máis. Nestes intres todos eramos xa turrón do brando. A lenda di que o que vai encabezando a Santa Compaña só será ceibado cando atope a outra persoa a quen entregarlle a cruz e o caldeiro.

Manu que coñecía a lenda, para non ser o destinatario da cruz e o caldeiro, abriu os brzos en cruz e berrou:

- Xesucristo! Cruz teño!

Roi estivo espilido, reaccionou rápido e fixo ao instante exactamente o mesmo que Manu.

Eu estaba quedo, paralizado polo medo. San Bartolomeu achegouse a min. Pero mirou nas miñas mans o balón do Celta de Manu, que collera antes de contar a historia. Ese día souben que se tes as mans ocupadas non te poden entregar a cruz e o caldeiro.

San Bartolomeu fixo un aceno de enfado e entregoulle os dous obxectos a Aitor. A fin de contas fora el o do punteirón.

Todos corremos espantados. Ao día seguinte, cando me levantei, pensei que todo fora un pesadelo. Pero ao chegar ao instituto, o pupitre de Aitor estaba baleiro.

(Un relato de Cándido S. S. - 2º ESO A)