Nunha pequena e tranquila vila mariñeira vivía un rapaz de dez anos chamado Antón, nunha casa preto do porto. O seu pai saía na súa chalana todas as mañas. A súa nai era redeira.
A Antón gustáballe moito ir ver o solpor á praia. Ese día baixara máis tarde do normal. Tiña o presentimento de que había ardora e así foi. Estivo chapoteando e disfrutando das luces da auga un bo anaco. Cando xa pensaba voltar para casa, pareceulle ver dúas filas de luces vermellas que ían onda el. Pouco a pouco foi distinguindo a silueta. Era a Santa Compaña. Recordou o que a súa avoa lle dixera: “Se ves á santa Compaña, fai un círculo, métete dentro e come calquera cousa que teñas”. Rapidamente debuxou un círculo na area e meteu na boca un caramelo que tiña, por sorte, no seu peto.
Viu saír un neno pequeno cun barquiño de xoguete na man do medio das filas. Case non se atrevía a miralo. O neno ía cara Antón, e el tiña moito medo.
O neno ofreceulle o barquiño e deulle a man. Antón deixouse levar. Perdeu a noción do tempo. Cando espertou estaba só ao pé dun cruceiro. Recoñeceuno de inmediato. Non recordaba ben o que pasara pero estaba moi canso e doíanlle os pés.
Coñecía aquel cruceiro como a palma da súa man; sempre ía alí a xogar cos seus amigos. Pero esta vez algo lle chamou a atención. Había un barquiño tallado na súa base. El nunca o vira. Tocouno cos dedos e un montón de imaxes daquela noite apareceron na súa mente: o neno dándolle a man, aqueles homes sen rostro, e os moitos sitios polos que camiñara durante a noite.
Voltou correndo cara a súa casa e nunca lle contou nada do acontecido a ninguén. Agora cada vez que hai ardora Antón recorda todo o que lle pasara aquel día, cunha mestura de medo e de inquedanza.
(Un conto de Alía A.P., - 2ºESO A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario