A nena do cruceiro.

 "Mesa de pedra". Ilustración de Castelao (1920)

Estaba moi emocionada porque hoxe ía quedarme a durmir a casa da miña amiga. Aquela casa era enorme, tiña tres plantas. Abaixo atopábase a cociña, o comedor e o salón, que eran moi grandes. Na segunda planta atopábanse os cuartos e os baños, que tamén eran moi grandes. E na terceira planta había un estudio, unha sala de xogos, con xogos de mesa, billar, futbolín, dardos, unha mesa de pin-pón... todo tipo de cousas. Ademais a casa tiña tres balcóns xigantes, un en cada planta. E taéntiña xardín e piscina, super amplos. A casa era moi bonita, teño moita ilusión de quedarme a durmir, aínda que aínda non coñezo aos pais da miña amiga, por iso os meus pais non estaban moi seguros de deixarme ir, porque coñecían á miña amiga, por suposto, pero eles tampouco coñecían aos seus pais. Pero non importaba, xa os coñecería alí.

Meus pais leváronme á casa. Timbramos e abríronnos a porta, a miña amiga e os pais.

- Ola! Qué tal?

- Moi ben! Somos os pais de María.
- Encantados!
- Igualmente! Por certo, a qué hora vimos a buscala?
- Como vos pareza mellor.
- Ás doce parécevos ben?
- Perfecto!
- Pois mañán ás doce. Bueno, ata mañán! Pásao moi ben!
- Grazas, ata mañán!

Observei a casa e a miña amiga Celeste e mais eu subimos ao seu cuarto. Estivemos un tempo falando e xogando na sala de xogos, e osnpais chamáronos para cear. Había pizza, estaba boísima. Falamos un anaco cos pais, son moi amabeis. Despois subimos outra vez á habitación de Celeste e vimos un pouco a televisión.

Pasado un tempo, entra a nai de Celeste.

- Qué tal o estades pasando, chicas?

- Moi ben!- Dixémoslle.

De repente a nai de Celeste di:

- Celeste, contácheslle a María a tradición que temos?- Dixo mirando a Celeste.

- Ah! É verdade! Cada vez que alguén se queda a durmir, xogamos ao escondite por toda a casa. É moi divertido.

A nai mira a Celeste sorrindo. Eu estaba un pouco estrañada, pero á vez tiña ganas de xogar.

- Gustame! Vamos a xogar agora?

- Si! Empezo eu escondéndome.
- Vale! Ata cánto conto? e onde?
- Conta ata 50, aquí mesmo.
- Vale. Alá vou!

Celeste saiu do cuarto e eu quedeime contando, e cando rematei comecei a buscala.

- Vou!

Primeiro busquei na planta na que estabamos en non estaba. Despois busquei na planta de arriba toda, pero tampouco estaba. Baixei á planta de abaixo, primeiro busquei no salón.

Estaban os pais de Celeste vendo unha película e saudáronme. Estiven buscándoa e a encontrei. Estaba debaixo dunha mesa grande ao lado de onde estaban seus pais.

- Atopeite!

- Si! Hahaha, agora tócache a ti esconderte. Por certo, esquecín dicirche que non se pode dar o “por min”, tes que quedar onde te escondiches, pero se digo “ríndome”, podes saír.
- Vale!
- Conto aquí xa, vale?
- Vale!

Fun esconderme ao xardín. Ía esconderme nuns arbustos que estaban ao lado do cruceiro. Xa estaba alí escondida cando de súpeto aparece unha nena cun vestido branco saíndo do cruceiro.

Estaba super asustada, ía gritar, pero ela tapoume a boca.

- Tranquila, non vou facerte nada, só quería avisarte de algo.

- Quén es? Qué pasou?
- Sabes por qué che dixeron de xogar ao escondite?
- Non, por qué?
- Cando te escondes ti, se non te atopa, ben, pero se te atopa, non hai volta atrás, os seus pais matarante. Se non me cres, aquí están as probas. Acompáñame.

Estaba moi asustada.

Levoume como a unha especie de cobertizo que estaba pechado. Non sei cómo, pero ela sabía onde estaban as chaves. Colleunas e abriu a porta.

Quedei paralizada. Había como catro corpos mortos de nenas máis ou menos da mesma idade ca min.

- Qué é isto?

- Son as nenas que mataron, é mellor que corras e te escondas moi ben se non queres que che pase o mesmo que a elas e a min.
- Espera, cómo que a ti?

De repente a nena desapareceu, eu quedeime xeada e escondinme.

Escondinme moi ben, debaixo dunha hamaca, pero era imposible verme, xa que abaixo tiñan unha especie de táboa que se movía, así que metinme dentro.

Pasou un tempo ata que escoito:

- Ríndome! Xa podes saír!

Quedeime super tranquila. Saín do meu escondite e fun xunto Cesleste.

- Vou! Hahaha!.

- Eres moi boa, hahaha. Onde estabas?
- Debaixo da hamaca.
- Qué boa!
- Si, hahaha.
- Vamos para adentro?
- Vale!

Entramos na casa e estaban os pais na sala vendo a televisión.

- Qué tal? - di o pai.

- Moi ben!- , dixemos as dúas.
- Xa é moi tarde, xa vai sendo hora de ir para cama- dixeron os pais.
- Vale!

Subimos para o cuarto. Deitámonos e estivemos falando un pouco. Despois entraron os pais dela.

- A durmir chicas, que xa é tarde. Boas noites!

- Vale! Boas noites!

Quedamos durmidas ao momento.

Ao día seguinte despertounos a nai para almorzar. Baixamos e nos sentamos na mesa.

- Bos días! Qué tal durmistes?

- Moi ben! - Dixemos as dúas.
- Alegrámonos! María tes que ir a vestirte xa, os teus pais xa estarán por chegar.

Celeste e mais eu subimos ao cuarto. Prepareime e estivemos un anaco falando. Ao pouco tempo soa o timbre; eran os meus pais.

- Ola! Qué tal o pasastes?

- Moi ben!

Abraceinos.

- Alegrámonos! Vamos para casa!

-Chao!

Fomos para casa. Estaba confundida. Non sabía de onde saíra esa nena.

(Un relato de Fabiola C.A.- 2º ESO A)