Unha noite no cruceiro do Hío.

 Relevos da base do cruceiro de Hio debuxados por Castelao en "As cruces de pedra na Galiza" (1950)

Xián era un home de trinta anos que vivía na parroquia do Hío, no municipio de Cangas, concretamente na Subida a Couso. Cando naceu o sacerdote da parroquia, por erro, bautizouno usando óleo de defuntos en vez de auga bendita.

Xián nunca creu nos espíritos; non obstante no seu grupo de amigos a maioría crían nas ánimas, meigas e pantasmas.

Nos últimos anos Xián percatouse de que moitas das súas amizades deixaran de manter o contacto con el, sen saber ben o motivo.

O día 16 de agosto de 2023, no cruceiro do Hío, sobre as cinco da tarde, Xián atopou a un home moi pálido e extremadamente delgado que se lle quedou mirando como se o coñecera. Nesa mesma tarde Xián atopouse a Tomás, un dos seus mellores amigos, e foron tomar algo xuntos.

- Este serán fun camiñando dende a miña casa ata a igrexa do Hío para facer algo de exercicio e cando cheguei sentei a carón do cruceiro e percateime de que un home me estaba mirando fixamente como se me coñecera.

- Bueno, Xián, ti tranquilo porque se estabas a carón do cruceiro estabas ben protexido. Ti ben sabes que os cruceiros son lugares de culto relixioso onde a xente vai pedir miragres e promesas. Son protectores de feitizos e outros males místicos e antigamente neles se enterraban aos nenos que falecían antes de ser bautizados. Tamén te protexen da Santa Compaña.
- Ha ha, menuda parvada.

Esa mesma tarde os dous amigos quedaron para ir mirar a actuación da danza coñecida como a “Danza de San Roque” ou dos “Peregríns”. Cando rematou foron cear a un restaurante e despois decidiron disfrutar da paisaxe nocturna no cruceiro do Hío. Nese momento comezaron a escoitar os ouveos dos cans que deambulaban pola zona.

-
Fíxate Tomás! Mira ese grupo de homes encapuchados. Deben ser bailaríns do grupo de danza, non cres?

- Qué dis, Xián? Estás tolo? Eu soamente vexo a un home cunha cruz e un caldeiro de auga.
- Vou botar unha ollada – engadiu Xián.
- Ten coidado, Xián! É mellor que nos quedemos no cruceiro- Advertiulle Tomás.

Pero xa era demasiado tarde. O home que portaba a cruz entregoulla xunto co caldeiro de auga bendita. Tratábase da Santa Compaña. Xián acababa de ser víctima da súa maldición.

Dende ese día Tomás deixou de ver ao seu amigo Xián. 

(Un relato -inconcluso- de Marcos R.L.- 2ºESO C)