Isto aconteceu a noite do 31 de outubro, a medianoite. Érase unha vez unha nena que todas as noites de Samain as pasaba pedindo caramelos por todas as casas do vecindario. Esa noite os seus pais deixáronlle saír ata as dez porque Elisa, que é como se chamaba esta nena, non era moi maior, a penas chegaba aos 11 anos, e ía saír coas súas amigas do colexio.
Ao rematar de colleitar todas as lambetadas foi para casa, ceou, duchouse, puxo o pixama coma todas as noites, e foi para cama ver unha película, xa que ao día seguinte non había clase. De súpeto escoitou un ruido pola ventá. Asomouse para ver qué era o que pasaba. Repentinamente pechou os ollos e apareceu no medio do bosque, camiñando descalza, só cuns calcetíns e co seu pixama morado. Camiñaba sen parar, mirando para adiante todo o tempo porque escoitaba atrás pasos e tiña medo. Mirou para os seus pés e viu un montón de sombras. Percatouse de que na man tiña unha cruz que pesaba bastante. Sentía nas pernas as pólas das árbores, xa que se tropezaba moito con elas, e notaba como un calor estraño, coma se houbese velas detrás dela ou algo parecido. Percatouse de que era a Santa Compaña por todo o que sentía. Os seus pais faláranlle dela e de cómo liberarse dela. O máis importante, dicíase Elisa todo o tempo, non mires para atrás. Recorda cómo liberarte dela: pasarlle a cruz a outro, facer un círculo no chan ou... E de súpeto encontrou a salvación: un cruceiro! É verdade!
Saíu correndo sen mirar atrás, e deixando a cruz polo camiño agarrouse ao cruceiro con todas as súas forzas e rezou para que a Santa Compaña pasase de longo. Pechou os ollos forte forte, e así foi que, cando os abriu, instantaneamente encontrouse na súa cama dun sobresalto, e cos pés cheos de terra.
(Un conto de Aldara S.Q. - 2º ESO B)
Ningún comentario:
Publicar un comentario