Esa mañá respirábase un tenso aire no ambiente. No mercado todos falaban do mesmo. Falaban de María, a muller que tiña os mellores abrigos e que desaparecera. Fixéronse varias especulacións, que se a secuestrara alguén, que se marchara de vacacións sen dicirllo a ninguén... Pero finalmente a que prevaleceu foi a que dicía que a levara a Santa Compaña.
Nun parque preto do mercado encontrábanse Pepe, un rapaz de catorce anos que non cría nas parvadas que lle contaban os vellos, e Xoán, un rapaz da mesma idade que coñecía ben as historias dos vellos, aínda que non lles daba tanta importancia coma eles.
- Iso de que a Santa Compaña levase a María é unha parvada- dixo Pepe.
- Pero... Que maría desapareceu non é unha parvada- dixo Xoán.- Eu creo que debeu marchar, nesta aldea están todos tolos- dixo Pepe.
- Un pouco de razón si que tes...- dixo Xoán non moi convencido.
O día seguinte, aínda que todos lles dixeron que non o fixeran, incluindo os seus pais, Pepe e Xoán foron pasear ás 10 e media da noite pola rua. Xoán levaba sal e uns amuletos para protexerse da Santa Compaña, se é que existía, pero Pepe comezou a mofarse del por ser un medoñento e un supersticioso, e rematou tirándoos ao lixo. Falaron e pasearon sen rumbo fixo durante horas e remataron comendo uns deliciosos bocadillos de xamón e queixo que levaba Xoán na súa mochila sentados nun banco da rúa principal. E de súpeto o aire comezou a encherse dun olor a cera de candea... Xa era a unha da madrugada e case non se vía nada, pero Xoán sabía qué significaba aquel cheiro.
- Pepe, non che cheira a cera?- preguntou o mozo asustado.
Os rapaces viron unhas sombras ó lonxe e o cheiro a cera intensificouse. Un esmagante temor agromou no interior de Xoán. En cambio Pepe só abriu moito os ollos e tras ver que era a Santa Compaña, comezou a berrarlle a Xoán e os dous saíron correndo.
Entón a Santa Compaña comezou a perseguilos entre a escuridade. Xoán explicou a berros que se agarrasen a un cruceiro para se salvar. Identificaron o que estaba máis preto e foron cara el, pero estaba a dous quilómetros.
Os rapaces gritaban e corrían todo o que podían pero a Santa Compaña non quedaba atrás. Ademais facía moito frío e como nin os pais dun nin os do outro puideran comprarlle os seus famosos abrigos a María, estábanse a conxelar.
Xa vían o cruceiro diante cando a Santa Compaña acelerou o paso. Aínda así Pepe conseguiu chegar a el. En cambio cando só lle quedaban uns metros a Xoán, a Santa Compaña, coa esgotada María en cabeza, conseguiu darlle a cruz. María, libre por fin, caeu au chan pálida e sen forzas e morreu alí.
Pepe púxose pálido, un medo e un terrible sentimento de culpa formábanselle na gorxa. A Santa Compaña estaba a escasos metros del e o seu mellor amigo da infancia ía morrer de esgotamento pola súa culpa. Quedouse no cruceiro toda a noite polo medo e por se a Santa Compaña seguía por alí, ese foi o seu primeiro pensamento precavido.
Os días seguintes a vila dedicouse a enterrar a María e a non saír das súas casas pola noite. Os pais de Xoán estaban moi enfadados con Pepe, pero a el non era iso o que máis o preocupaba. A Santa Compaña collera ao seu mellor amigo pola súa culpa, iso si que lle facía tremer.
As semanas seguintes Pepe foi rezar polo seu amigo todos os días ao cruceiro que lle salvara a vida, pero na súa cabeza seguía atormentándoo a voz do seu amigo que o culpaba do sucedido. Volvérase tolo.
Un día pola noite, Pepe, inundado pola tristeza e a culpa, foi cun coitelo ao cruceiro e suicidouse.
Agora disque o seu espíritu co seu coitelo vaga pola terra dos vivos avisando aos rapaces insensatos como era el, de que non saian pola noite ou que polo menos teñan coidado coa Santa Compaña. Pero coidado, qe ás veces vólvese tolo e pode ferirte co seu coitelo.
(Un relato de Elena S.C. - 2ºESO A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario