Viaxe a Bretaña. Fin de semana e partida.

 

Rematada a nosa semana escolar, tivemos un fin de semana de convivencia nas familias de acollida, antes da nosa partida o luns 3 de xuño. Cadaquén fixo os seus plans. Moitos alumnos e os seus correspondentes aproveitaron o sábado para iren de compras no centro de Brest. Os profes tamén disfrutamos da xornada para facer algunha visita, como a exposición de dioramas da Tour Tanguy. 

E xa o luns, voltamos ao Collège para despedirnos dos nosos camaradas. Non tiñamos tempo para acudir a clase, pero si dabondo para dicirnos ata sempre, e facernos un último retrato de grupo. Houbo risos e tamén choros. 

Despois tocou ir ata o aeroporto de Brest-Guipavas para coller o avión que nos había de levar ata Porto. Aínda que non queriamos que a nosa viaxe rematara, tamén estabamos ledos de voltar para casa. Pero non ía ser tan doado aínda...

Cando xa estabamos dentro do avión, con todo preparado para descolar... o piloto informounos dunha avería, e o vó foi cancelado. E agora qué? Volvimos baixar do avión para atopar unha solución.  Afortunadamente, a compañía aérea portouse moi ben, e despois dunhas poucas horas conseguíronos praza para todos noutro avión... Pero tería que ser ao día seguinte, e dende o aeroporto de Nantes. 

A compañía aérea buscounos aloxamento nun hotel próximo ao aeroporto ata o día seguinte. Para a nosa sorpresa, o hotel tiña unha piscina de auga quentísima. Despois dos nervos que pasamos, un baño relaxante axudounos a quitarnos os pesares do noso regreso frustrado. 

Na hora da cea comimos, rimos, fixemos bromas, máis ou menos contentes de ter unha aventura nova que contar, e de que a nosa xornada non tivese rematado tan mal de todo. 

Ao día seguinte, despois do xantar, collimos o coche de punto que nos había de levar ao aeroporto de Nantes, a uns 300 km de Brest. Unha longa ruta que algúns alumnos quixeron amenizar poñendo na radio gravacións de ruidos sincopados acompañados de voces funguetas que insistiron en chamar música, para disgusto dos profes que os acompañaban. 

Chegamos ben a tempo para facturar as malas, e matar un pouco o tempo nas sás de espera do aeroporto antes do noso embarque. 

E esta vez si... O avión funcionaba!!!

Xa en Porto, recuperamos as malas para coller o coche de punto que nos mandou o instituto, porque non chegabamos a tempo para coller o oche de liña ata Vigo. Cansos, pero felices despois dunha xornada de viaxe (ou dúas?) e dunha semana chea de emocións das boas que non imos esquecer nunca. 

Kenavo ar c'hentañ, Breizh! Adeus, Bretaña, ata a próxima vez!

Viaxe a Bretaña. Quinto día.

 O Venres quedamos en Brest cunha axenda chea de actividades. Despois de reunirmos no Collège, collimos un tranvía para ir ata a Praza da Liberdade, no centro da cidade para visitar o Concello de Brest. Alí fomos recibidos por M. Yann Guével, tenente de alcalde e vicepresidente da Metrópole de Brest, quen tivo a amabilidade de guiarnos e de aprendernos unha chea de cousas. 

O primeiro que visitamos foi o Salón de plenos, onde se reúne o goberno municipal. M. Guével explicounos alí o funcionamento da política municipal, e tamén os símbolos e emblemas de Brest, de Bretaña e da República Francesa. 

Despois visitamos os salóns de recepcións, e aprendimos cousas sobre a historia da Cidade a través dos cadros onde se amosa o seu aspecto antes da destrucción que sufriu durante a II Guerra Mundial.  Finalmente tivemos a oportunidade de visitar o despacho do alcalde, que ten unhas impresionantes vistas sobre a cidade. 

De volta ao Collège, como tiñamos algo de tempo, tomamos o teleférico que cruza o río Penfeld para irmos aos Atéliers des Capucins, unha antiga fábrica de máquinas para barcos, hoxe transformada nun espazo cultural e de lecer. Quén nos dera que fixeran o mesmo coa Fábrica de Massó en Cangas!

De volta ao Collège, a mediodía, fumos xantar ao comedor escolar cos nosos correspondentes, antes de comezar o noso traballo xuntos. 

Despois fumos ao CDI, a biblioteca escolar, onde tivemos un tempo para preparar xunto cos nosos correspondentes, a presentación dos traballos creativos que fixeron os alumnos de cada centro, usando como inspiración o patrimnio artístico. 

Os alumnos de Brest explicaron aos seus compañeiros franceses todo o que fixemos ao longo do ano. Describiron as semellanzas entre os cruceiros galegos e os bretóns, e tamén contáronlles quén foi Castelao e o motivo da súa viaxe a Bretaña. Amosaron os seus "cadernos de viaxe" e explicaron a técnica empregada nos seus gravados, asemade que comentaban o que representaban as imaxes. 

Pola súa banda, os alumnos franceses, dirixidos pola profesora de Artes Plásticas, Mme. Louise Nedelec, realizaron obras escultóricas inspiradas nas cruces de pedra bretoas, e nas lendas e historias que hai ao seu arredor, e descubrimos as moitas semellanzas entre a lenda do "Ankou" (a Morte) e a Santa Compaña galega. Os autores destas fantásticas obras contáronnos moitas cousas sobre o proceso creativo e sobre o seu significado. 

Despois das presentacións asistimos ás clases da tarde cos nosos correspondentes. Os profesores de español aproveitaron a nosa presenza para que lles contásemos aos seus alumnos cousas do nso país, de Galicia e de Cangas e fixemos moitas tarefas xuntos. 

E iso foi todo nun gran día de traballo. Moitas grazas a todo o Collège Les Quatre Moulins- Ar Milinou pola súa acollida, ao persoal e a administración, e sobre todo aos profesores Cécilia Délanney, Louise Nédelec, Olivier Launay, Sebastian Burel, Sandrine Rabineau e Julien Le Lec polo seu compromiso en facer que a nosa estadía fose tan agradable. 

Viaxe a Bretaña. Cuarto día.

 O noso cuarto día pasámolo no Mont Saint-Michel. Saímos moi cedo pola mañá, porque nos agardaban tres horas de autobus antes de chegar. A illa do Mont Saint-Michel está no medio dunha baía e toda a pequena vila e máis aabadía son patrimonio da Humanidade da UNESCO e un dos lugares máis turísticos de Francia. 

Facía moitísimo vento e mesmo tivemos un chubasco nada máis chegar, pero puidemos disfrutar dun fermoso e luminoso día de sol. Non todos os días sucede en Normandía. 

Mentres faciamos tempo antes de entrar na abadía, puidemos contemplar cómo subía a maré. A preamar do Mont Saint-Michel é unha das máis grandes do mundo. O nivel do mar pode chegar a subir 14 metros en seis horas, e forma unha onda que cubre a baía á velocidade dun cabalo, polo que é moi perigoso camiñar pola area se non se ten tino coas horas da maré. 

O primeiro que visitamos foi a igrexa abacial. Foi construida no século XI sobre outra antiga igrexa de época carolinxia, pero sufriu moitas reformas e transformacións. No século XV, despois dun esboroamento, o coro da igrexa foi reconstruido en estilo gótico. Así que na igrexa coexisten o románico e o gótico, os dous grandes estilos da arquitectura medieval. 

A carón da igrexa abacial está o claustro, o patio porticado que servía aos monxes para a meditación e a oración. No pequeno xardín do claustro había un acróbata facendo unhas piruetas espectaculares. Seica estaban ensaiando para un espectáculo pola chegada do facho olímpico, que ía pasar ao día seguinte polo Mont Saint-Michel no seu percorrido cara os Xogos Olímpicos de París. 

O refectorio era a gran sala onde os monxes se reunían para comer. Normalmente gardaban silenzo mentres un deles lía en voz alta un libro piedoso. Tamén nesta sala, como noutras partes do mosteiro, había bailarís e acróbatas facendo pinchos. 

Descendendo dende a igrexa pasamos por outras grandes salas, como a cripta, a gran sala chamada "dos cabaleiros", que servía de escritorio, onde os monxes amanuenses copiaban e debuxaban os libros, e a hospedería, que servía para acoller aos pelegríns ilustres.

Ao saír da tivemos tempo tamén para camiñar polas ruelas do Mont Saint-Michel, mercar algunha postal e algún recordo, e camiñar entre os centos de turistas que visitan este lugar magnífico. 

De volta a pe cara o estacionamento para coller o noso coche de liña de volta a Brest tivemos tempo de facer bromas. Despois de tres días compartindo excursións, os alumnos galegos e bretóns xa comezamos a entendernos. 

Viaxe a Bretaña. Terceiro día.

O terceiro día da nosa viaxe estaba dedicado a coñecer algún dos "cruceiros" bretóns que Castelao estudara e deseñarana súa viaxe a Bretaña. O noso primeiro destino foi a viliña de Guimiliau, onde se atopa un dos calvaires (calvarios) maís sonados e fermosos de Bretaña. 

O calvario foi construido a finais do século XVI, entre 1581 e 1588, e ten máis de 200 figuras que contan a vida de Xesucristo, dende a Anunciación ata a Crucifixión. O calvaire era tamén un púlpito dende onde os predicadores podían ensinar ás xentes iletradas as historias dos evanxeos. Os calvarios están normalmente no centro dun "enclos paroissial" (recinto parroquial): un adro a carón da igrexa, rodeado por un muro, ao que se accede por unha porta a modo de arco triunfal, e onde tamén se ergue un osario para gardar os ósos dos defuntos da parroquia. 

A noda intención era debuxar e facer croquis do calvario e do recinto, pero o tempo bretón amosouse en toda a súa plenitude e non parou de chover en todo o tempo. Tivemos que refuxiarnos case todo o tempo dentro da igrexa. 

A mediodía fumos á vila de Landerneau, para xantar e visitar as súas rúas, especialmente a Ponte de Rohan. E non ten nada que ver co país dos cabalos do Señor dos Aneis, senón co Visconde de Rohan, que mandou reconstruilo no século XVI. É unha das 19 pontes habitadas que quedan en Europa. 

En Landerneau, unha señora moi simpática púxose a falar con nós, e cando mirou que eramos galegos, agasallounos cunha "Gwenn-ha-du", (= branca e negre), a bandeira bretoa, para festexar a nosa irmandade céltica. Foi moi divertido.  

Logo fumos visitar o calvaire de Plougastel, outro dos monumentos máis notabeis de Bretaña. Foi construido a principios do século XVII, e quedou moi dañado na II Guerra Mundial durante a batalla de Brest, debido aos bombardeos norteamericanos. Por fortuna as cruces e moitas das figuras dañadas puideron ser restauradas. 

Plougastel é moi coñecida polos seus deliciosos amorodos. Ata teñen un museo sobre eles! O profesor francés que nos acompañou, Olivier, convidounos a merendar unhas "gariguettes". Qué ben sabían!

E para rematar o día fumos visitar a Abadía de Daoulas. Alí visitamos o seu xardín botánico e os restos que quedan do antigo mosteiro. Un bo final do día para a nosa gran visita do día seguinte: o Mont Saint-Michel.