Era unha noite do 31 de outubro e tres rapaces estaban preparados para ir pedir caramelos ás casas. Deses tres rapaces, un chamábase Xulio, e era o máis maior e ía disfrazado de policía zombi. Despois estaba o seu irmán menor, Mauro, que ía disfrazado de vampiro, e por último estaba a amiga de Xulio, Alba, e ía disfrazada da Morte.
Os tres saíron da casa e foron pedir caramelos. Despois dun tempo, os caldeiros estaban cheos de chuches. Foron ao parque a comelos e cando ían de camiño Xulio e Alba compezaron a distraerse falando sobre o escuro que estaba o ceo e a bonita lúa chea que había. Cando deixaron de falar decatáronse de que Mauro non estaba con eles e os dous quedaron inmóbiles.
Deseguido empezaron a preguntarse onde estaba e comezaron a busca do irmán de xulio. Iso íalles resultar un pouco difícil xa que non había tanta luz como no día e só había unhas poucas farolas polas rúas.
Cando levaban uns minutos buscando, Xulio esvarou e deuse un forte golpe na cabeza. Cando Alba o mirou foi rapidamente preguntarlle como estaba, pero non lle deu tempo a dicir unha soa palabra, xa que ela caeu tamén.
Os dous sentían un pouco de mareo pero levantáronse con facilidade e de repente miraron unhas persoas todas de negro que levaban a un neno. Era Mauro, e empezaron a pensar quen eran eses e por qué estaba con eles. Alba fixouse ben e mirou que tiñan unha cruz con eles e uns faroliños para iluminar. Os dous decatáronse de que eses eran a Santa Compaña e empezaaron a poñerse asustados porque Mauro estaba con eles. Empezaron a pensar como salvalo desa xente e acordáronse das clases de historia nas que estaban a falar sobre os cruceiros, que eran unha protección contra a Santa Compaña e outras cousas máis. Entón Xulio fixo un plan: collían a Mauro cando eles estivesen distraidos e ían ao cruceiro máis cercano, e así xa se libraba deles.
Alba aceptou, xa que non había tantas opcións, e sen pensalo foron achegándose a eles e puxéronse na esquina dunha casa. Estaban a buscar o momento adecuado para coller a Mauro pero os da Santa Compaña estaban fixos mirando para el. Sen ter outra opción foron correndo cara el e collérono un por cada man e non lles deu tempo a reacionar. Despois diso, Mauro preguntoulles qué facían e eles responderon que estában axudando coa Santa Compaña. Mauro botou a rir e eles pararon de repente e lle preguntaron que porqué se ría tanto. Mauro díxo que non era a Santa Compaña senón que eran os pais e os avós de Xulio e del. Cando Mauro desapareceu, el simplemente mirara a súa familia e foi con eles. Despis disto, Mauro preguntoulles por qué se inventaran iso da Santa Compaña, e eles, sen acordarse moito, pensaron que foi polo golpe na cabeza que levaran os dous, que quedaran atontados.
(Un conto de Martín C.M. - 2ºESO A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario